Każdego ranka matka odkrywała w pokoju swojej córki dziwną stertę rzeczy, aż pewnego dnia w końcu zdała sobie sprawę, że to…

Z każdym dniem „kompozycje” stawały się coraz bardziej szczegółowe. Raz Zosia ułożyła na dywanie łyżeczki, guziki i waciki w coś, co przypominało zarys postaci. Innym razem zbudowała „bramę” z klocków i lalek, a nad nią zawiesiła papierowy szyld z napisem: „Witaj w domu, tatusiu”.

Marta czuła, że coś umyka jej uwadze. Mąż zmarł dwa lata wcześniej w wypadku samochodowym. Zosia była wtedy zbyt mała, by wszystko zrozumieć.

Ale czy na pewno?

Przebudzenie pewnego poranka

Pewnego ranka Marta znalazła największą ze wszystkich instalacji. Cały pokój był przearanżowany – łóżko przesunięte na środek, poduszki ustawione w rzędy, na ścianie powieszony dziecięcy rysunek przedstawiający trójkę osób trzymających się za ręce. Był podpis: „Mama, Tata, ja”.

Obok – kartka z napisem dziecięcym pismem:
„Każdego dnia układam pokój tak, żeby tata mógł wrócić i się nie zgubił.”

Marta zamarła. W oczach stanęły jej łzy. W jednej chwili zrozumiała wszystko.

Mała dziewczynka i jej sposób na żałobę

To, co z początku wyglądało na bałagan, było dziecięcym rytuałem żałoby i tęsknoty. Dla Zosi jej pokój był miejscem, gdzie mogła znów poczuć obecność ojca. Poprzez zabawę, układanie przedmiotów i rysunki próbowała zaprosić go z powrotem do swojego świata.

Dzieci często wyrażają emocje inaczej niż dorośli – przez sztukę, zabawę, symboliczne gesty. Marta dopiero teraz zobaczyła, jak wiele czułości i odwagi było w zachowaniu córki.

Nowy początek

Od tamtego dnia Marta zaczęła dołączać do porannych „instalacji” Zosi. Razem układały książki, rysowały wspólne wspomnienia, opowiadały historie o tacie. Nie próbowała już zmieniać tego, co Zosia robiła. Zamiast tego, wspólnie tworzyły rytuały, które pomogły im obu pogodzić się z utratą i pielęgnować pamięć.

Pokój Zosi nie był już tylko dziecięcym pokojem – stał się małym sanktuarium miłości, pamięci i uzdrawiania.