Mój tata pojawił się u mnie w domu późnym wieczorem i powiedział, że rozwodzi się z moją mamą – jego prawdziwy powód wprawił mnie w osłupienie

„Dzięki”. Tata wstał, sprężyny sofy skrzypiały. „Jestem wyczerpany. Możemy o tym porozmawiać rano”.

Po tym jak zniknął w korytarzu, Peter zwrócił się do mnie. „O co chodzi?”

„Mówi, że rozwodzi się z mamą” – wyszeptałam.

Brwi Petera uniosły się. „Serio? Twoi rodzice?”

„Wiem” – powiedziałem, kręcąc głową. „Coś jest nie tak. On nie jest sobą”.

Peter pomógł mi wstać z krzesła. „Prześpijmy się. On pewnie jest po prostu zdenerwowany. Rano wszystko będzie miało więcej sensu”.

Skinąłem głową, ale tej nocy sen przychodził z przerwami.

Około 2 w nocy obudziłem się, żeby pójść do łazienki. Gdy wracałem do łóżka, jakiś cień przesunął się wzdłuż korytarza.

Drzwi do pokoju dziecięcego były uchylone, a na dywan padał cienki pas światła. Otworzyłam je szerzej.

A oto mój tata, stojący pośrodku pokoju i przeszukujący szafę.

„Tato?” Mój głos się załamał.

Podskoczył jak nastolatek przyłapany na wymykaniu się po godzinie policyjnej. Jego twarz zbladła w słabym świetle.

„Och… Nie mogłem znaleźć pokoju gościnnego” – wyjąkał nieprzekonująco. „Myślałem, że jest tutaj”.

Wskazałem na łóżeczko, przewijak i pół tuzina pluszowych zwierząt. „Pokój z karuzelą dla dziecka i pieluchami?”

Uśmiechnął się nieśmiało. „Mózg ciążowy musi być zaraźliwy. Przepraszam, że cię budzę”.

Przeszedł obok mnie na korytarzu i usłyszałem, jak zamykają się drzwi pokoju gościnnego.

Stałam w drzwiach pokoju dziecięcego, zakrywając brzuch ręką, a dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie. Coś było poważnie nie tak. To, co działo się z moim ojcem, było czymś więcej niż tylko kłótnią domową.

Czego szukał w pokoju mojego dziecka o 2 w nocy?

Kiedy mój budzik zadzwonił o 7:00, wywlokłam się z łóżka, czując się, jakby potrąciła mnie ciężarówka. Peter był już pod prysznicem, więc zeszłam na dół, żeby zrobić kawę.

Drzwi do pokoju gościnnego były otwarte. Łóżko było pościelone, a mój ojciec wyszedł.

Na kuchennym blacie znajdowała się ręcznie napisana notatka.

„Jadę do domku nad jeziorem. Nie dzwoń. Potrzebuję trochę przestrzeni”.

Wpatrywałem się w znajome pismo, czując, jak w moim żołądku tworzy się węzeł. Czekałem, aż Peter wyjdzie do pracy.

Wtedy się załamałam. Zadzwoniłam do mamy.

„Cześć, kochanie” – odpowiedziała po drugim sygnale, brzmiąc zupełnie normalnie. „Jak się dzisiaj czuje moje maleństwo?”

Wziąłem głęboki oddech. „Mamo, tata pojawił się u mnie wczoraj wieczorem”.

„Co? Richard był u ciebie?” W jego głosie słychać było konsternację. „Powiedział mi, że ma późne spotkanie i zostaje w biurze”.

Serce mi się zapadło. „Mamo, on… powiedział mi, że się z tobą rozwodzi. A teraz pojechał do domku nad jeziorem”.

Cisza na linii przeciągnęła się na kilka sekund.

Wtedy moja matka krzyknęła.

„CO?! Dom nad jeziorem?! Sprzedaliśmy to miejsce ROK temu!”

„Co?” – wyrzuciłem z siebie.

„Podatki od nieruchomości są zbyt wysokie” – kontynuowała. „Zamknęliśmy je w marcu zeszłego roku. Nie może tam mieszkać. Chyba że…” Jej głos się załamał. „Chyba że jest z nią”.