Natknij się na tę roślinę, a trafisz na złoto. Większość ludzi przechodzi obok niej bez pojęcia

**Dziewanna – leczniczy skarb natury**

Roślina znana jako **dziewanna** (*Verbascum thapsus*), zwana też często **muleinem**, na pierwszy rzut oka wydaje się zwykłym, skromnym chwastem. Rośnie powszechnie na poboczach dróg, nieużytkach i w nasłonecznionych polanach.

Jednak jej niepozorny wygląd kryje w sobie prawdziwy dar natury — bogactwo leczniczych właściwości. Wysokie, sztywne łodygi i miękkie, aksamitne liście czynią ją charakterystyczną i łatwą do rozpoznania.

Od wieków wykorzystywana w medycynie ludowej, zwłaszcza w leczeniu schorzeń dróg oddechowych, dziś dziewanna na nowo zyskuje popularność jako naturalny i skuteczny środek wspierający zdrowie.

**Historia i tradycja**

Dziewanna ma długą historię zastosowań leczniczych. Już w starożytnej Grecji i Rzymie była stosowana jako środek łagodzący kaszel, zapalenie oskrzeli i astmę.

W średniowieczu nazywano ją „świecą czarownicy” (*Hag’s Taper*), ponieważ jej łodygi służyły do wyrobu prowizorycznych świec i miały magiczne znaczenie w rytuałach.

W medycynie ludowej była używana zarówno na dolegliwości wewnętrzne, jak i do leczenia ran i chorób skóry.

Rdzenni Amerykanie również doceniali jej właściwości, wykorzystując ją na bóle gardła, infekcje skóry oraz do oczyszczania dróg oddechowych. Ta wielowiekowa tradycja potwierdza wszechstronne działanie dziewanny.

**Jak rozpoznać dziewannę**

Dziewanna to roślina dwuletnia. W pierwszym roku tworzy rozetę dużych, miękkich, szarozielonych liści pokrytych delikatnym meszkiem, który nadaje im aksamitną fakturę. W drugim roku wyrasta wysoka, prosta łodyga, sięgająca nawet 2 metrów.

Na jej szczycie rozwija się gęsty kwiatostan z drobnych, intensywnie żółtych kwiatów, które otwierają się stopniowo od dołu do góry. Ten charakterystyczny wygląd sprawia, że dziewanna jest łatwa do rozpoznania i przyciąga wzrok.

**Środowisko i warunki wzrostu**

Dziewanna jest rośliną bardzo odporną i dobrze przystosowaną do różnych warunków. Preferuje dobrze przepuszczalne, piaszczyste lub kamieniste gleby.

Występuje głównie na terenach zniszczonych przez działalność człowieka, takich jak pobocza dróg, pola uprawne czy otwarte łąki.

Nie wymaga specjalnej pielęgnacji i często jest pierwszą rośliną kolonizującą zdegradowane tereny, co czyni ją idealną do zbioru dzikiego lub uprawy w ziołowych ogrodach.